ਨਿਹਾਲ ਕੌਰ ਅੱਜ ਜਦੋਂ ਸਵੇਰੇ- ਸਵੇਰੇ ਬੱਸ ਤੋਂ ਪਿੰਡ ਦੇ ਅੱਡੇ ਤੇ ਉੱਤਰੀ ਤਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਤੋਂ ਆਉਂਦੀ ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਬੁਲਾਉਂਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
“ਮਾਸੀ ਜੀ, ਸਾਸਰੀ ਕਾਲ।”
“ਸਾਸਰੀ ਕਾਲ, ਪੁੱਤ।” ਨਿਹਾਲ ਕੌਰ ਨੇ ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਦੇ ਨੇੜੇ ਆਉਂਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
“ਮਾਸੀ ਜੀ, ਅੱਜ ਸਵੇਰੇ – ਸਵੇਰੇ ਕਿੱਧਰੋਂ…?” ਸੁਰਜੀਤ ਨੇ ਨਿਹਾਲ ਕੌਰ ਤੋਂ ਸਵੇਰੇ ਹੀ ਆਉਣ ਦਾ ਕਾਰਨ ਪੁੱਛਿਆ।
ਨਿਹਾਲ ਕੌਰ ਨੇ ਆਪਣਾ ਬੈਗ ਠੀਕ ਕਰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ, “ਕੀ ਦੱਸਾਂ ਸੁਰਜੀਤ ਪੁੱਤ… ਰਾਤੀਂ ਬਲਕਾਰ ਦੀ ਵਹੁਟੀ ਦੀ ਸਿਹਤ ਅਚਾਨਕ ਵਿਗੜ ਗਈ, ਉਸ ਨੂੰ ਸ਼ਹਿਰ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿਚ ਦਾਖ਼ਲ ਕਰਵਾਇਆ ਹੈ, ਉੱਥੋਂ ਹੀ…!”
ਨਿਹਾਲ ਕੌਰ ਨੇ ਅਜੇ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਪੂਰੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤੀ ਕਿ ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਨੇ ਵਿੱਚੋਂ ਹੀ ਗੱਲ ਟੋਕਦਿਆਂ ਕਾਹਲੀ ਨਾਲ ਪੁੱਛਿਆ।
“ਕੀ ਹੋਇਆ ਬਲਕਾਰ ਦੀ ਵਹੁਟੀ ਨੂੰ…?”
“ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਪੁੱਤ।”
ਕੱਲ੍ਹ ਤਾਂ ਆਥਣੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਠੀਕ- ਠਾਕ ਖੜ੍ਹੀ ਸੀ।”
ਨਿਹਾਲ ਕੌਰ ਨੇ ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਦੇ ਨੇੜੇ ਹੁੰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ, “ਗੱਲ ਤੇਰੇ ਤੱਕ ਹੀ ਰਹਿਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ਸੁਰਜੀਤ ਪੁੱਤਰ, ਵੈਸੇ ਵੀ ਤੂੰ ਸਾਡੇ ਘਰ ਦੀ ਮੈਂਬਰ ਵਾਂਗ ਹੈਂ… ਇਸ ਲਈ ਤੈਨੂੰ ਦੱਸਦੀ ਹਾਂ।”
“ਮਾਸੀ ਮੈਂ ਕਦੇ ਘਰ ਦੀ ਗੱਲ ਬਾਹਰ ਕੱਢੀ ਐ…?” ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਨੇ ਆਪਣੀ ਵਫ਼ਾਦਾਰੀ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਦਿਆਂ ਮਾਸੀ ਨਿਹਾਲ ਕੌਰ ਨੂੰ ਕਿਹਾ।
“ਤਾਂ ਹੀ ਤੇ ਤੈਥੋਂ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਗੱਲ ਦਾ ਲੁਕਾ ਨਹੀਂ ਰੱਖਿਆ ਕੁੜੇ।” ਨਿਹਾਲ ਕੌਰ ਨੂੰ ਸੁਰਜੀਤ ਤੇ ਪੂਰਾ ਯਕੀਨ ਜਾਪਦਾ ਸੀ।
“ਬਲਕਾਰ ਦੀ ਵਹੁਟੀ ਦਾ ਕੀ ਹਾਲ ਹੈ…?” ਸੁਰਜੀਤ ਮਾਸੀ ਨਿਹਾਲ ਕੌਰ ਤੋਂ ਜਲਦ ਹੀ ਅਸਲ ਗੱਲ ਜਾਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ।
“ਰਾਤੀਂ ਵਹੁਟੀ ਦੀ ਸਿਹਤ ਅਚਾਨਕ ਵਿਗੜ ਗਈ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਸ਼ਹਿਰ ਹਸਪਤਾਲ ਲੈ ਗਏ… ਡਾਕਟਰਾਂ ਨੇ ਚੈਕਅਪ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਇਸ ਵਾਰ ਫਿਰ…!!!”
‘ਫਿਰ…?” ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਨੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
ਹਾਂ ਪੁੱਤ, ਇਸ ਵਾਰ ਫਿਰ ਕਲੈਣੀ ਦੀ ਕੁੱਖ ‘ਚ ਪੱਥਰ ਹੀ ਸੀ।” ਨਿਹਾਲ ਕੌਰ ਨੇ ਦੁੱਖੀ ਮਨ ਨਾਲ ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਨੂੰ ਕਿਹਾ।
“ਫਿਰ…?”
“ਫਿਰ ਕੀ ਪੁੱਤ… ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਕਹਿ ਕੇ ਰੋਗ ਹੀ ਖ਼ਤਮ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ…।” ਨਿਹਾਲ ਕੌਰ ਨੇ ਸੁਰਜੀਤ ਦੇ ਕੰਨ ਕੋਲ ਹੋ ਕੇ ਹੌਲੀ ਜਿਹੀ ਕਿਹਾ।
“ਅੱਛਾ…!”
“ਹਾਂ ਪੁੱਤ…।”
“ਪਰ…!” ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਕੁਝ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਪਰ ਨਿਹਾਲ ਕੌਰ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ।
“ਪੁੱਤ, ਹੋਰ ਰਸਤਾ ਵੀ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਮੇਰੇ ਪੁੱਤ ਦੇ ਤਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਭਾਗ ਮਾੜੇ ਆ। ਇਸ ਕਲਜੋਗਣ ਨੇ ਤਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਪੱਥਰ ਹੀ ਪੱਲੇ ਪਾਇਆ ਹੈ ਸਾਡੇ।”
“ਹੂੰ…!”
“ਤੂੰ ਹੀ ਦੱਸ… ਹੋਰ ਕੀ ਕਰਦੇ ਅਸੀਂ?” ਨਿਹਾਲ ਕੌਰ ਆਪਣੇ ਪੱਖ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਰਜੀਤ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਸੁਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ।
“ਹੁਣ ਵਹੁਟੀ ਦੀ ਹਾਲਤ ਕਿਵੇਂ ਆਂ…?” ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਨੂੰ ਨਿਹਾਲ ਕੌਰ ਦੀ ਨੂੰਹ ਦਾ ਜਿਆਦਾ ਫ਼ਿਕਰ ਲੱਗਦਾ ਸੀ।
“ਉਹ ਤਾਂ ਠੀਕ ਹੈ… ਡਾਕਟਰ ਕਹਿੰਦਾ ਸ਼ਾਮ ਤੱਕ ਛੁੱਟੀ ਦੇ ਦੇਵਾਂਗਾ।” ਨਿਹਾਲ ਕੌਰ ਨੇ ਤਸੱਲੀ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਨੂੰ ਮਾਸੀ ਨਿਹਾਲ ਕੌਰ ਨਾਲ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰਦਿਆਂ ਕੁਝ ਯਾਦ ਆਇਆ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਆਪਣੀ ਮਾਸੀ ਨਿਹਾਲ ਕੌਰ ਨੂੰ ਕਿਹਾ।
“ਮਾਸੀ ਅੱਜ ਤਾਂ ਕੰਜਕਾਂ ਪੂਜਨਣ ਦਾ ਦਿਨ ਆ… ਤੁਸੀਂ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਰੋਟੀ ਖਵਾ ਦਿੱਤੀ ਹੈ ਕਿ ਨਹੀਂ…?”
“ਨਾ ਪੁੱਤ… ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਰਾਤ ਦੇ ਇਹਨਾਂ ਚੱਕਰਾਂ ‘ਚ ਹੀ ਫ਼ਿਰਦੇ ਪਏ ਹਾਂ… ਹੁਣ ਜਾ ਕੇ ਕਰਦੀ ਹਾਂ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਧੀਆਂ- ਧਿਆਣੀਆਂ ਨੂੰ ਕੱਠਿਆਂ… ਤੇ ਕਰਦੀ ਹਾਂ ਕੰਨਿਆ- ਪੂਜਣ।” ਨਿਹਾਲ ਕੌਰ ਨੇ ਫ਼ਿਰਕਮੰਦ ਹੁੰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
“ਹਾਂ- ਹਾਂ, ਮਾਸੀ ਇਹ ਵੀ ਦਾਨ ਹੁੰਦੈ ਤੇ ਇਸ ਕੀਤੇ ਹੋਏ ਦਾਨ ਦਾ ਬਹੁਤ ਪੁੰਨ ਲੱਗਦੈ।” ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਨੇ ਆਪਣੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਮਾਸੀ ਨਿਹਾਲ ਕੌਰ ਨਾਲ ਸਾਂਝੀ ਕਰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
“ਹਾਂ ਪੁਤ… ਤੂੰ ਸੱਚ ਕਹਿਣੀ ਏਂ, ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਦਿੱਤਾ ਦਾਨ ਤਾਂ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਗੁਣਾਂ ਵੱਧ ਕੇ ਮਿਲਦੈ ਬੰਦੇ ਨੂੰ…।” ਨਿਹਾਲ ਕੌਰ ਨੇ ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਦੀ ਹਾਂ ਵਿਚ ਹਾਂ ਮਿਲਾਉਂਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
“ਨਾਲੇ ਮਾਸੀ ਵੱਸਦੇ ਘਰਾਂ ਚ, ਕੁੜੀਆਂ- ਚਿੜੀਆਂ ਨੂੰ ਦਾਨ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।” ਸੁਰਜੀਤ ਨੇ ਕਿਹਾ।
“ਠੀਕ ਆਖਦੀ ਏਂ ਪੁੱਤ।”
“ਚੰਗਾ ਮਾਸੀ, ਮੈਂ ਚੱਲਦੀ ਹਾਂ… ਮੈਂ ਵੀ ਕੰਨਿਆ- ਪੂਜਣ ਕਰਨਾ ਹੈ ਅਜੇ।” ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਨੇ ਜਾਂਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
“ਚੰਗਾ ਪੁੱਤ… ਮੈਂ ਵੀ ਕਰਦੀ ਹਾਂ ਬੰਦੋਬਸਤ ਕੰਨਿਆ- ਪੂਜਣ ਦਾ…।” ਇੰਨਾ ਕਹਿ ਕੇ ਨਿਹਾਲ ਕੌਰ ਆਪਣਾ ਬੈਗ ਚੁੱਕ ਕੇ ਘਰ ਵੱਲ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਈ।
-0-