ਆਪਣਿਆਂ ਨੇ ਵੀ ਜਦੋਂ, ਆਪਣਾ ਬਣਾਇਆ ਨਾਂ ।
ਸਾਡੇ ਲਈ ਰਿਹਾ ਫਿਰ ,ਕੋਈ ਵੀ ਪਰਾਇਆ ਨਾਂ ।
ਰੋ-ਰੋ ਕੇ ਹੋ ਗਏ ਅਸੀਂ, ਜਿੰਨਾਂ ਪਿੱਛੇ ਕਮਲੇ,
ਸੁਣਿਆ ਹੈ ਉਹਨਾਂ ਹੰਝੂ, ਇੱਕ ਵੀ ਵਹਾਇਆ ਨਾ ।
ਹੌਲਾ ਦਿਲ ਕੀਤਾ ਜੀਹਨੇ, ਪਾਕੇ ਖ਼ਤ ਆਖਰੀ,
ਲਿਖਿਆ ਸੀ ਮੈਂ ਵੀ ਉਹਨੂੰ, ਪਰ ਕਦੇ ਪਾਇਆ ਨਾਂ ।
ਯਾਦ ਨਾਂ ਦੁਆਵੇ ਤੇਰੀ, ਆ ਕੇ ਕੋਈ ਤਿਤਲੀ ,
ਫੁੱਲ ਰੱਖਾਂ ਕਾਗ਼ਜ਼ੀ ਮੈਂ, ਮਰੂਆ ਉਗਾਇਆ ਨਾਂ,
ਰੁੱਤਾਂ ਦੇ ਮਿਲਾਪ ਬਣੇ, ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਹਾਦਸੇ,
ਪੌਣਾਂ ਦਾ ਲਿਬਾਸ ਜਿੰਨਾਂ ,ਰੁੱਖਾਂ ਨੇ ਹੰਢਾਇਆ ਨਾਂ ।
ਹੋ ਸਕਦੈ ਉਹ ਮਿਲੇ, ਫੇਰ ਕਿਸੇ ਮੋੜ ‘ਤੇ,
ਏਸੇ ਲਈ ਮੈਂ ਜਿੰ਼ਦਗੀ ਦਾ, ਰਾਸਤਾ ਮੁਕਾਇਆ ਨਾਂ ।
ਸੱਜਣਾਂ ਨੂੰ ਬੱਸ ਓਹੀ ,ਸੜਕਾਂ ਪਿਆਰੀਆਂ,
ਜਿੰਨਾਂ ਉੱਤੇ ਘਰ ਕਦੇ “ਸ਼ੇਖਰ” ਦਾ ਆਇਆ ਨਾਂ ।