ਸਮੇਂ ਦੀ ਅੱਖ ‘ਗ਼ਜ਼ਲ’

ਮਨਾਂ ਅੰਦਰ, ਘਰਾਂ ਅੰਦਰ, ਤੇ  ਹਰ ਥਾਂ ਫੈਲਿਆ ਪਰਦਾ।
ਇਵੇਂ ਲਗਦੈ ਕਿ ਅੱਜ ਕਲ੍ਹ ਆਦਮੀ ਵੀ ਹੈ ਨਿਰਾ ਪਰਦਾ।

ਬੜਾ ਹੀ ਫ਼ਖ਼ਰ ਸੀ ਉਸ  ‘ਤੇ ਕਿ  ਕੱਜਦੈ ਆਬਰੂ ਸਭ ਦੀ,
ਗਏ  ਜਾਂ  ਵਿਹੜੇ ਫ਼ੈਸ਼ਨ ਦੇ ਤਾਂ ਪਾਣੀ ਹੋ  ਗਿਆ ਪਰਦਾ।

ਰਤਾ  ਵੀ  ਨਾ  ਰਿਹਾ  ਈਮਾਨ  ਸਾਡੇ  ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ  ਅੰਦਰ,
ਚੁਰਾਹੇ ਵਿਚ ਹੈ ਲੀਰੋ ਲੀਰ ਨਿੱਤ ਦਿਨ ਹੋ ਰਿਹਾ ਪਰਦਾ।

ਤੇਰੇ  ਪਰਦੇ  ‘ਚ   ਕਿੰਨੇ   ਹੋਰ   ਪਰਦੇ   ਜਾਣਦਾ  ਹਾਂ  ਮੈਂ,
ਜਦੋਂ  ਪਰਦੇ  ‘ਚ  ਆਪਾ  ਫੋਲਿਆ  ਤਾਂ  ਬੋਲਿਆ  ਪਰਦਾ।

ਲਕੀਰਾਂ ਹੱਥ ਦੀਆਂ ਚੁੰਮਦੇ ਰਹੇ ਹਰ ਪਲ ਸੀ ਜਿਹੜੇ ‘ਮਾਨ’
ਉਨ੍ਹਾਂ  ਨੂੰ  ਜ਼ਿੰਦਗੀ  ਅਕਸਰ  ਮਿਲੀ  ਕਰ  ਕੇ  ਰਤਾ ਪਰਦਾ

This entry was posted in ਕਵਿਤਾਵਾਂ.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>